Narf

ADEUS

   Antre a calima
traspondo o meu ollar
esquivou-se o velamio
Deixou-nos a badía
chea d’a sua ausenza
e a mañán sin perspeitiva

     Agora en terra
arredado de mín mesmo
por un oucéano de singladuras
o vento da Ría
vai virando a folla de cada emoción

    -O Sol indiferente
Sirena augardentosa d’os vapores

un retrayo de fume
n-o rompeolas d’a paisaxe
As engranaxes d’a grua
esmoen a mañán morna-

     Debaixo d’os meus pasos
xurde o ronsel d’a Vila natal
Ela c’os seus brazos cheos de sono
teima salvar-me d’un naufraxo antigo
E os meus ouvidos incautos
queren dormir n’o colo
d’as cantigas vellas

      Eu cacheaba todol-os segredos
d’as miñas mans baleiras
porque algo foi que se perdeu n’o Mar

     … alguén que chora dentro de mín
por aquel outro eu
que se vai n-o veleiro
pra sempre
coma un morto
c’o peso eterno de todol-os adeuses.