Etiqueta: Letras Galegas
Manuel María. Letras Galegas 2016
150 ANOS CON ROSALÍA, ORGULLOS@S DO GALEGO!
A obra de Roberto Vidal Bolaño
Montaxe audiovisual de Luís Aldegunde e o seu alumnado do CPI Os Dices de Rois
Telexornal Vidal Bolaño
Montaxe audiovisual de Luís Aldegunde e o seu alumnado do CPI Os Dices de Rois
Indígnate! Fala galego!
Escrevo Quero-te cem vezes hoje
cem vezes escrevo Quero-te porque te quero
e escrevo Quero-te porque te sinto dentro
e fora das palavras e no siléncio.
Na minha língua escrevo Quero-te
na tua língua, nossa.
Na palma de minha mao escrevo Quero-te
e escrevo Quero-te no teu ombro quando dormes
e Quero-tes pequenos nas etiquetas
da roupa que levas hoje.
E porque quando escrevo Quero-te já é passado
hoje escrevo tamém Quero-te no futuro,
e escrevo Quero-te com sprays nas ruas
polas que passas sempre ou nom passas nunca,
e escrevo Quero-te dentro da tua sombra
e dos teus zapatos e dos teus paxaros.
Escrevo Quero-te em código morse
com a ponta da língua onde me pidas
-.- . .-. —- – .
Um quero-te como um mamut de grande,
pequeno como umha constelaçom de sete letras,
longo como um arró entre dous vales
e, como a imperfecçom, perfecto.
Escrevo Quero-te na minha língua amante
que te lambe nos sonhos
que ás vezes se volvem realidade.
E escrevo Quero-te porque nom tenho medo,
e para cambiar o mundo escrevo Quero-te
Escrevo Quero-te nos lugares comuns
e nos segredos.
E escrevo Quero-che tamém
palatalmente.
Escrevo Quero-te no teu paráguas violeta,
e onde escrevo Quero-te nace o arco da velha.
Na lista da compra escrevo Quero-te
entre a palavra laranjas e a palavra tesoiras,
e escrevo Quero-te dentro dumha botelha.
Somos muita gente hoje
a escrever Quero-tes no país dos Quero-tes,
milheiros de Quero-tes na nossa língua
escritos na pel, nas árvores ou nas paredes.
Em cada Quero-te
que escreve alguém na minha língua
está o meu Quero-te
alá onde esteja.
E porque um Quero-te é umha palavra que brilha
escrevo Quero-te,
tamém eu com toda a gente
que hoje escrevemos
milhons de Quero-tes nas cinco mil línguas do planeta cada dia.
FONTE: CADERNO DE LINGUA DE ROMÁN LANDÍN
POEMA: QUERO-TE, DE SÉCHU SENDE EN MADE IN GALIZA
QUERO A MIÑA LINGUA NAS VOSAS BOCAS!
Cen chaves de sombra (1979)
Canto ao catro de Nadal
Galiza abría os ollos despois da negra sombra
que murchara no cedo as roseiras de abril.
De novo puña os pés no camiño de volta
ao de forzas circiais dentro de si.
As rúas eran ríos de peitos xa rimados,
na arela de facer unha patria coas mans,
desxugar cabezallas que esmagan os destinos
devolvendo aos galegos a imaxe do seu chan.
A pulsación do pobo a devalar no asfalto
reinzou as calzadas de latexos votivos,
de calcañares firmes na fe remanecida
de que non máis seremos os decote vencidos.
A voz autonomía cobrou azas de pomba
que os sonos arrolara do pobo a camiñar,
A voz autonomía quente de pulsos ledos
debullou a súa mensaxe no sangue popular.
VALENTÍN PAZ-ANDRADE. CEN CHAVES DE SOMBRA, 1979
Polas palabras somos outra cousa
As palabras
Vén o ar ateigado de palabras,
cada mañán chamando aos nosos vidros,
para pór a xemolar son e semente.
As palabras de cote están falando
e somos nós os xordos ao mensaxe
que no seo das sílabas carrexan.
Polas palabras somos outra cousa,
e non primaz materia dunha besta,
só desbravada en nós polas palabras.
Son palabras as ondas do gran río
da fala, que morre un pouco e nace
do mencer ao luar de cada día.
A eito marteladas nos falares
do pobo, que as mestura ao seu suor,
limadas cal semánticas moedas
nas forxas oficiais do saber,
sempre as palabras teñen lei de onda
a develar na vida dos demais.
É de palabras a primeira música
que dá tremer de luz ao noso tímpano,
e de palabras o primeiro río
que verte ao noso canle súas ondas,
e se fai subterráneo en cada noite
para renascer no leito das auroras.
Denantes das palabras foi a choiva
linguaxe de cristais da natureza,
de verticales sílabas composto,
elemental vocabulario líquido
das claves seminales sobre a terra,
a descrifrar polas meniñas da alma.
Palabras insonoras baixo o sono
como peixes de acuarium apagado
que a memoria repesca na vixilia.
Palabras e memoria dúas forzas
que xa casadas nascen lonxe, lonxe…
no orbe prebabélico do home.
E cando chega a morte a nosa beira,
cando nos pasaporta para o nada,
o que de certo pasa e se rexistra,
o que nos deixa listos para o embarque
na dorna por Caronte tripulada…
é o naufraxio de todas as palabras.